Heimur

Każda z ras ma swój system wierzeń, który może być modyfikowany zależnie od miejsca, w którym znajdą się bohaterowie. Dlatego, jeśli gracze zechcą wprowadzić, jakieś poprawki, jestem otwarty na sugestie.

Większość ludzi w zasadzie nie wątpi w istnienie wielu bóstw. Około połowa czci bogów w zależności od tego, czego w danej chwili im trzeba - kobieta w ciąży jednego dnia może prosić Yvrellę o urodzenie zdrowego dziecka, zaatakowana przez rzezimieszka w ciemnym zaułku będzie błagała o ratunek Yeiry, a gdy zostanie pozbawiona dobytku gotowa jest nawet prosić Sessandrę o łut szczęścia. Są jednak ludzie monogamiczni, wierzący w istnienie jedynie jednego bóstwa, jednak nad nimi przeważają tacy, którzy oddani są po prostu jednemu bóstwu, uznając egzystencję pozostałych. Przykładowo rolnik znacznie silniej ukocha Yvrellę, która da mu plon, a tym samym zarobek, dzieci, a tym samym ręce do pracy i ochronę na starość, a także wiele szczęścia podczas licznych, często mocno zakrapianych świąt ku jej czci. Inni bogowie staną się mniej warci, wspominani jedynie czasem.

Bóstwa ludzi

Ludzie namnożyli swoich bóstw najwięcej ze wszystkich ras. Niektórzy szydzą, że mają oni nawet boga wychodków, jednak prawda jest taka, że ludzie najzwyczajniej potrzebowali oparcia i bezpieczeństwa i przez to prawdopodobnie w ich systemie wierzeń jest tyle różnych bóstw, odpowiedzialnych za wiele aspektów. W istocie, wierzenia ludzkie są mocno zmienionymi wierzeniami elfów, co widoczne jest w przypadku kilku bóstw, pokrywających się domeną, a w przypadku Avre także imieniem.

Bóstwa starsze

Arlabor – zwany czasem Ojcem Bogów. Mówią, że wyłonił się jako pierwszy z nicości, niedługo przed swymi towarzyszami. Niegdyś miał w swych rękach wielką moc, a przede wszystkim wiedzę dotyczącą całego świata, od którego odsunął się, gdy jeden z jego synów, Hrevor, postanowił stworzyć ludzi. Mówi się jednak, że widząc, jak niewiele potrafią, postanowił dać im podstawową wiedzę o świecie, a znacznie później obdarzył ich pismem.
Kult: Obecnie czczony jest tylko przez nieliczną grupę poszukiwaczy wiedzy, maniaków kształcenia. Nie posiada i nigdy nie posiadał świątyń, choć na wielu uniwersytetach i innych ośrodkach naukowych, jak biblioteki, wznoszone są ku jego czci pomniki. Co roku, w środku zimy, obchodzone jest także Święto Nauki, głównie wśród uczonych i elit społecznych. Jego kapłani należą do wielkiej rzadkości. Są to mędrcy, zwykle żyjący w odosobnieniu, poświęcający całe swe życie nauce. Nierzadko potrafią oni władać magią.
Wygląd: Przedstawiany jest, jako starzec z długą, siwą brodą, w okularach, dość wysokiego wzrostu. Podpiera się lagą, mocno pokrzywioną, a ciało jego okrywa długa, biała toga. Często pod pachą trzyma księgę, pęk zwoi lub jakiś przyrząd pomiarowy – jest to zwykle zależne od miejsca, w którym podobizna się znajduje.
Potomstwo:

• z Arill: Sessandra i Thalia,
• z Yvrellą: Hrevor, Amarae, Harven i Celia.

Arill – druga z Czworga, czyli z pierwszych bogów, którzy stąpali po ziemi, zwana często po prostu Śmiercią lub Panią Umarłych. Miała wyłonić się jako ostatnia z nicości. Od początku jest boginią śmierci, ale także chorób, często też trucizn. Nie można nazwać jej złym bóstwem, choć krzywdzi ludzi, sprowadzając na nich zagładę. Dba jednak także o to, by znajdowali bezpieczną drogę do Krain Umarłych.
Kult: W zasadzie nikt, poza niezbyt przyjemnymi typami, nie czci Arill, wszyscy jednak czują wobec niej respekt. Modlitwy do niej szepcze każdy umierający lub oczekujący na śmierć. Dla niej także w wielu miejscach świata w grobach umieszczane są różnorodne ozdoby, a często także żywność. Świątynie Arill są raczej mocno ukryte, a jej kapłani nie są mile widziani gdziekolwiek ujawnią swą tożsamość. Są to często potężni nekromanci, niejednokrotnie znają się też na alchemii, a w szczególności na tworzeniu trucizn.
Wygląd: Arill przedstawiana jest różnie na świecie. Jedni twierdzą, że jest to piękna kobieta o bladej lub szarej cerze i smutnym spojrzeniu. Inni widzą w niej raczej zimną, nielitościwą kobietę w średnim wieku, często „uzbrojoną” w kosę lub sierp. Jej wyobrażeń jest jeszcze więcej, zwykle jednak ma na sobie powłóczyste czarne szaty.
Potomstwo:

• z Arlaborem: Sessandra i Thalia,
• z Harvenem Livien.

Yvrella – miała wyłonić się z nicości zaraz za Arlaborem, niosąc życie do świata. To ona miała ukształtować wszystko to, co otacza ludzi. Nazywana czasem Panią Natury, jest czczona w zasadzie przez wszystkich, ale szczególnie modlą się do niej o dobre plony rolnicy, ale także osoby spodziewające się dzieci lub starający się o nie. W swej przeszłości Yvrella związana była z bogiem tak złym, że jego imię obecnie nie jest wymawiane i zanikło w pamięci ludzkiej.
Kult: Kapliczka ku czci Yvrelli znajduje się w niemal każdym domu. Budowane są jej także duże świątynie, gdzie kapłani, głównie płci żeńskiej, pomagają chorym i potrzebującym, a w szczególności rodzącym kobietom. W ciągu roku, szczególnie w okresie od początku równonocy wiosennej do równonocy jesiennej, obchodzonych jest wiele świąt ku jej czci. Zwykle ludzie podczas nich tańczą i balują, często mocno zakrapiając. Zabawa, jednak nie rozpusta, jest jedną z najlepszych form czczenia Yvrelli. Bogini, pod innym imieniem, czczona jest także przez elfy. Ważną częścią jej kultu są także druidzi, oddający jej cześć w świętych gajach i puszczach.
Wygląd: Yvrell przedstawiana jest, jako kobieta o złotych włosach, w białej szacie i niezwykłej urodzie, często ciężarna. W niektórych krainach ma na policzku dość dużą bliznę, co ma symbolizować złe traktowanie jej przez pierwszego partnera i piętnować takie zachowania.
Potomstwo:

• z bogiem o nieznanym imieniu: Avre,
• z Arlaborem: Hrevor, Amarae, Harven, Celia.

Bóstwa młodsze

Amarae – zwana często Panią Mórz lub Panią Oceanów. Opiekuje się żeglarzami, o których los walczy ze swą córką (patrz Seiliki). Mówi się, że początkowo Amarae nie chciała usłuchać ojca i przyjąć oferowanej jej domeny. Uciekła do świata ludzi i żyła w nim przez kilka lat, wraz z poznanym tam mężem, Kiarlaronem. Kiedy Alabor znalazł swą córkę w furii przeklął broniącego dziewczyny męża, który od tamtej pory nie mógł opuścić słonej wody. W ten sposób Amarae, wraz Kiarlaronem zostali Władcami Mórz i Oceanów.
Kult: Czczona szczególnie przez żeglarzy, którzy modlą się do niej na statkach lub w niewielkich świątyniach, budowanych zwykle w miastach portowych i wioskach rybackich. Kapłani to zwykle świetni żeglarze, często pomagają potrzebującym na morzu.
Wygląd: Przedstawiana zwykle, jako wysoka, piękna kobieta, o niebieskawym odcieniu skóry, zazwyczaj naga. Jej włosy czarną falą, opadają do pasa, zwykle wyglądają na mokre. Niejednokrotnie na rzeźbach i obrazach jej palce łączy błona.
Potomstwo:

• z Kiarlaronem: Seiliki.

Avre – zwana Panią Zimna lub Królową Zimy. Jest jedyną ocalałą przy życiu córką znienawidzonego boga, którego imienia nikt obecnie nie zna. Jest bezwzględna w działaniu i bardzo konsekwentna. Ludzie mówią, że kiedyś prócz niej kiedyś istniało wiele dzieci tego boga i kobiet ludzkich – Heimur przeżywał wtedy potworne czasy pełne zaraz i klęsk żywiołowych. Avre nie została zabita przez to zapewne, że jest także córką Yvrelli. Ludzie wierzą zatem, że to dzięki ich dobrodziejce, co roku nawiedza ich zima.
Kult: Avre jest także boginią mroźnych elfów i to oni budują jej świątynie, czcząc jako matkę tego ludu. W świecie ludzi pojawiają się nieliczni, dziwni kapłani, którym nie robi się krzywdy tylko ze strachy przed gniewem bogini. Każdy jednak w okresie najgorszych mrozów błaga Avre o łaskę.
Wygląd: Jedyna bogini w ludzkim panteonie, która przedstawiana jest, jako elfka. Ma ona bladą skórę i jasnoniebieskie oczy. Zwykle ubrana luźno, mimo, że na obrazach przedstawiana wśród śniegowych zamieci. Zawsze ma obojętny wyraz twarzy, na wszelkich podobiznach.
Potomstwo: brak.
Celia – Alabor miał szczęście do buntowniczych córek. Celia jednak nie tylko nie chciała oferowanej przez ojca domeny, ale w ogóle nie miała ochoty pozostawać boginią. Zeszła więc na ziemię i po dziś dzień podróżuje po całym Heimurze. Mówi się, że gdy jest w pobliżu, żadnemu wędrowcy nie stanie się krzywda, a nawet najniebezpieczniejsze i najtrudniejsze szlaki, stają się miłe i przejezdne.
Kult: Choć bogini nigdy tego nie chciała, ma swoich wyznawców. Choć nie ma wśród nich kapłanów, nie budują też oni świątyń, to czczą ją, prosząc każdego poranka o bezpieczną podróż. Niemal każdy, przemieszczający się na szlaku modli się do Celii. Czasem przy drodze można spotkać kapliczki jej poświęcone. Wielu twierdzi, że bogini, kiedy obok nich przechodzi, zostawia jakiś znak swojej obecności. Zwyczaj mówi także, by przy takiej kapliczce zatrzymać się na chwilę na popas i zregenerować siły.
Wygląd: Niezbyt wysoka, ale ładna kobieta o brązowych, kręconych włosach do ramion. Przedstawiona zwykle z torbą na szlaku, w drodze. Ubrana w wyświechtany płaszcz. Cała postać często przedstawiona symbolicznie, jako odrzucająca boskość i spędzająca wieczność wśród ludzi.
Potomstwo: brak.
Elric – zwany często Wielkim Wojownikiem. Jest to bóstwo sprawiedliwe, a to znaczy niekoniecznie dobre. Stara się dokonywać zawsze najlepszych sądów. Jest synem Harvena i Thalii.
Kult: Elricowi służy wielu paladynów, pełniących w zasadzie funkcje jego kapłanów. Mają na celu utrzymywać sprawiedliwość, są także świetnymi wojownikami. Świątynie często przypominają twierdze. Wyznawcy potrafią być jednak fanatykami, wrogo traktując wszelką odmienność. Nie ma w kulcie Elrica wielu radosnych świąt, jest natomiast całe morze doniosłych. W dzień, w którym miał się narodzić bóg, w samym środku lata, organizowany jest corocznie Wielki turniej, w którym każdy może stanąć do walki o cenne trofea.
Wygląd: Przedstawiany, jako młody blondyn o dłuższych włosach, zazwyczaj w pełnej płytowej zbroi, na koniu w dumnej porze. Zazwyczaj jest uzbrojony w miecz i tarczę.
Potomstwo: brak.
Harven – Mistrz Rzemiosła, nauczył ludzi, jak przekuwać stal, jak tworzyć narzędzia, znacznie ułatwiając im życie. Obecnie sprawuje piecze w zasadzie nad wszystkimi rzemieślnikami, wyznają go jednak także górnicy, kamieniarze i przedstawiciele wielu innych specjalizacji. Mówi się, że Harven wykonał biżuterię, którą Arlabor podarował Arill. Kiedy jednak zdecydował się od niej odejść, ta miała cisnąć prezentem, który znalazł się w świecie. Obecnie jednak, mimo dość dokładnego opisu miejsca jego położenia, nikt nie jest w stanie doprowadzić do jego odnalezienia.
Kult: Harven ma swoje świątynie, niejednokrotnie różniące się od miejsc kultu innych bóstw. Często znajdują się w nich różne przedmioty wykonane przez różnych rzemieślników, nawet broń czy narzędzia rolnicze. Kapłani to często bardzo zdolni kowale, jubilerzy czy nawet bednarze. Wykonują oni jednak przedmioty jedynie dla świątyni. Kapliczek Harvena nie znajduje się zbyt często.
Wygląd: Zwykle bóstwo to przedstawia się, jako rosłego mężczyznę o wyraźnie zarysowanych mięśniach. Ma zwykle czarne włosy do ramion, a oczy mają kolor jakiegoś metalu - złoty, żelazisty, miedziany. Często przedstawiany jest podczas pracy. Jego ubiór stanowią albo proste ubrania, zakładane przez rzemieślników do pracy, albo w szatach, wykonanych ze złotych nici.
Potomstwo:

• z Thalią: Elric,
• z Arill: Livien.

Hrevor – według ludzi jest to bóstwo odpowiedzialne za powodzenie w łowach, będące patronem myśliwych, ale także wszystkich tych, którzy zagubili się w lesie. Ma on wskazywać ślady zwierząt, drogę powrotną czy wreszcie wspierać łowcę przy oddaniu celnego strzału. Bóg ten uznawany jest także za twórcę ludzi. On jeden widział, że światu brakuje ludzi, kogoś między bogami a zwierzętami, kto będzie mógł bogom oddawać cześć. Nie wiadomo dokładnie, jak tego dokonał (wersje mitu zmieniają się w czasie), jednak wiadomo, że początkowo bogom nie spodobał się jego pomysł. Nie próbowali zniszczyć ludzi, jednak Hrevor popadł w niełaskę. Wreszcie jednak wszyscy, prócz być może Arlabora, zaakceptowali istnienie tej rasy na świecie.
Kult: Myśliwi często przed wejściem do lasu modlą się do Hrevora o powodzenie. Ma on bardzo wiele kapliczek przy drogach wiodących do lasu, lub znajdujących się w ich wnętrzu. Wracając ze zwierzyną, każdy myśliwy oddaje niewielką część swego łupu na ofiarę bóstwu. Świątynie Hrevora budowane są rzadko w miastach, raczej są to drewniane konstrukcje w myśliwsko-drwalskich wioskach.
Wygląd: Hrevor jest nieco podobny do swego brata, choć włosy jego są krótkie, a oczy zwyczajnie brązowe. Czasem przedstawia się go, jako centaura, jednak nie jest to popularna forma. Zwykle ma przy sobie łuk i strzały oraz nóż do oprawiania upolowanego zwierzęcia.
Potomstwo: brak.
Kiarlaron – w zasadzie nie jest bóstwem, ale zyskał moc podobną do tej, którą dysponują bogowie. Był zwykłym rybakiem o dość dużych umiejętnościach i bogatym ojcu, który posiadał karczmę. W tejże poznał Amarae, nie wiedząc, że ta jest boginią, uciekającą do świata ludzi przed swoim ojcem. Wioska przygarnęła ją, a Kiarlaron i Amarae zakochali się w sobie. Dziewczyna zdradziła mu swój sekret niewiele przed tym, kiedy odnalazł ją zagniewany Arlabor. Kiarlaron bronił ukochanej, przez co został przeklęty i skazany na wieczne życie w słonej wodzie. W ten sposób Arlabor zmusił swą córkę do pozostania władczynią mórz i oceanów.
Kult: Mąż Amarae cieszy się sporą popularnością wśród mieszkańców nadbrzeża. Ma nawet swoje nieliczne świątynie, zwykle jednak połączone z miejscami świętymi Królowej Mórz. Często modlą się do niego rybacy, prosząc o dobry połów. Zaczyna się powoli rozgraniczać role małżeństwa. Amarae opiekuje się całymi morzami, jednak za połowy coraz częściej odpowiada Kiarlaron.
Wygląd: Przedstawiany zwykle, jako wysoki, szczupły mężczyzna o dobrotliwym uśmiechu, z wędką i wiadrem pełnym ryb. Zwykle ubrany pospolicie, w wygodny, rybacki strój. Zwykle ukazywany w towarzystwie swej żony, od której jest niższy.
Potomstwo:

• z Amarae: Seiliki

Livien – Pani Tysiąca Sztuk, odpowiadająca za muzykę, rzeźbę, malarstwo i wiele innych. Szczególną opieką otacza artystów, uwielbiając piękno. Ona miała nauczyć ludzi gry na instrumentach, tworzenia obrazów oraz rzeźb. Bogowie za to są bardzo wdzięczni Livien, gdyż w ten sposób mogli ukazać swe oblicze ludziom i wzmocnili ich wiarę w siebie.
Kult: Świątynie Livien zawsze wypełnione są muzyką, często tańcem. Obfitość obrazów, rzeź i innych form wyrażenia swego umiłowania Pani Tysiąca Sztuk jest również widoczna. Sam budynek zazwyczaj jest pięknie wykonany, oryginalny, wzniesiony przez architektów-artystów. Bogini jest mocno kapryśna i nad ilość wyznawców ceni sobie ich "jakość", a to znaczy, że osoby, które nie są biegłe w jakiejś sztuce, nie pozyskają jej łaski. Wielu zwykłych obywateli, parzy na wyznawców Livien z dużym dystansem.
Wygląd: Livien uwielbia piękno, dlatego jej podobizny zawsze muszą przedstawiać kobietę idealnych kształtów o złocistych włosach, przywdziewającą piękne szaty, wykonane z najlepszych materiałów. Zawsze ma w rękach lub gdzieś przy sobie instrument, akcesorium malarskie oraz dłuto. Jej wyznawcy noszą przypinkę ze skrzyżowanym pędzlem, lutnią i dłutem, wykonaną ze złota. Bogini na obrazach i gobelinach często dosiada jednorożców lub innych baśniowych stworów.
Potomstwo: brak.
Seiliki – Morska Furia, jak zwą ją niektórzy, przerażająca władczyni sztormów i potworów morskich. Po urodzeniu, córka Amrae i Kiarlarona nigdy nie mogła znieść tego, że inni bogowie patrzą na nią z wyższością, widząc w niej tylko nieznaczącą półboginię. Początkowo miała opiekować się lądowymi zbiornikami wodnymi, jednak zbuntowała się i rozpoczęła wojnę ze swoją matką. W efekcie domenę Seiliki przejęła na powrót Amrae. Mówi się, że każdy sztorm spowodowany jest kolejną bitwą Seiliki ze swą matką. Potwory morskie mają być dziećmi Seiliki z zamieszkującymi wybrzeża ludźmi oraz z morskimi stworzeniami. Bogini ta ma z radością patrzeć na rozbijające się o skały statki, wiedzione śpiewem syren albo miażdżone silnymi mackami krakenów.
Kult: Wyznawców Seiliki nie jest wielu, ale czasem piraci oddają jej cześć. Mówi się, że niejeden kapitan zyskał przez to przychylność Morskiej Furii, a jej potwory nie atakowały jego okrętów. Kapliczki ku czci tej bogini można znaleźć na wielu skałach morskich lub niewielkich wyspach, których mieszkańcy chcą ubłagać boginię, by ich bliscy wracali bezpiecznie z morskich wypraw.
Wygląd: Seiliki rzadko jest przedstawiana, jednak jeśli tak, to zwykle w szale, walcząca przeciw swej matce. Jej ciało często pokrywa łuska, jest koloru niebieskawego, a włosy czarne, odziedziczone, opadają aż do pasa. Nigdy nie nosi ubrań. Jej dłonie zawsze wyposażone są w błonę, a często także w pazury.
Potomstwo: liczne morskie potwory.
Sessandra – Pani Rozkoszy, jest kontrowersyjną boginią, kojarzoną z rozpustą, próżnością i hazardem. Zyskała od swego ojca domenę w postaci szczęścia. Ludzie mieli modlić się do niej prosząc o powodzenie w sprawach codziennych. Sessandra znalazła jednak szybko lukę na "rynku" i stała się patronką prostytutek, osób rozwiązłych, hazardzistów, często także złodziei. Jest jednak także patronką niższej kultury - sztuki chłopskiej między innymi. Mówi się, że bogini ta jest bezpłodna, co miało być karą od Arlabora za czyny Sessandry.
Kult: Świątynie Sessandry istnieją, ale omijane są zwykle przez ludzi cnotliwych. Święta zwykle mają charakter seksualny. Służą jej jedynie kobiety, często byłe lub nadal aktywne zawodowo prostytutki. Wyznawcy tej bogini z niewyjaśnionych przyczyn, cieszą się, mimo złej reputacji społecznej, dużym szczęściem i choć zdarza im się wpadać w tarapaty z powodu swojego trybu życia, zwykle wychodzą z nich obronną ręką.
Wygląd: Nie ma wątpliwości, że Sessandra to najpiękniejsza z bogiń. Mówi o tym wiele mitów, skupiających się często na zazdrości pozostałych bogiń. Ma rude, kręcone włosy za ramiona, zielone oczy i zawsze kuszące spojrzenie. Przedstawiana zwykle w skąpych odzieniach, nigdy jednak nago. Jej atrybutem, który często dzierży jest krótkie berło w kolorze złotym.
Potomstwo: brak.
Thalia – Pani Wojna, jak często nazywają ją ubodzy. Ze związku Arlabora z Arill nie rodziły się dobrzy bogowie. Sessandrę trudno nazwać bóstwem prawym i podobnie jest z Thalią, która miała stać się ostatecznym powodem rozstania się Ojca Bogów z boginią śmierci. Thalia zawsze miała być porywcza, uwielbiała wojny, chaos i zniszczenie, które stały się jej domenami.
Kult: Thalia jest czczona przez wielu wojowników. Uważa się, że jeśli chce, może sprawić, że jej wyznawca przeżyje walkę. Ludzie często budują kapliczki ku jej czci na polach bitew, wierząc, że w ten sposób dusze poległych znajdą drogę do wiecznego spoczynku. Świątyń Thalia nie ma jako takich, choć czasem wojownicy w zaciszu swoich domostw organizują coś na kształt miejsc kultu, stając się kapłanami tej bogini. Często modlą się też do niej chłopi, prosząc by wojenna zawierucha oszczędziła ich osadę.
Wygląd: Przedstawiana jest zwykle, jako kobieta silna, o ciemniejszej karnacji w różnych zbrojach, zawsze jednak z jednym i tym samym lekko zakrzywionym ostrzem. Często przedstawiana na polu bitwy, raczej w boju niż dowodząca wojskami, choć i to się zdarza.
Potomstwo:

• z Harvenem: Elric,
• z Balionem: Belre i Yeira.

Bóstwa mniejsze

Balion - w zasadzie jest to człowiek, potężny wojownik z ludu barbarzyńców, który stać miał się oblubieńcem Thalii. Staje się on jednak coraz bardziej popularny wśród barbarzyńców, którzy w nim widza swojego boga wojny. Jest to jedyna osoba, która miała pokonać Thalię w walce, dlatego ta zapałała do niego tak silnym uczuciem, zostawiając swego przyrodniego brata, Harvena.
Kult: Jedynie wśród barbarzyńców, jako bóg wojny, nie budują oni mu jednak żadnych miejsc kultu, a jedynie wzywają jego imię przed zbliżającą się bitwą lub podczas świąt religijnych podczas których składają mu ofiary z cennych przedmiotów, jedzenia, a często nawet z ludzi i zwierząt.
Wygląd: Zawsze przedstawiany w towarzystwie Thalii, silny, mocarny, często nagi lub jedynie w spodniach. Jego głowa zazwyczaj jest wygolona, ciało nierzadko na bardziej artystycznych wizjach, wytatuowane. Zawsze przedstawiany z dwoma toporami, za których pomocą miał pokonać boginię.
Potomstwo:

• z Thalią: Belre i Yeira.

Belre - ma ona być pomocnicą swej matki, Thalii. Jej zadaniem jest przenoszenie zmarłych z pola bitwy do Krainy Umarłych - Arilless. Z jej istnieniem nie wiąże się wiele mitów, ponoć jednak jest nieszczęśliwa i z jakiegoś powodu nieakceptowana przez swą matkę, jednak opowieści o tym są tak dawne, że uległy zapomnieniu lub wypaczeniu.
Kult: Konający wojownicy proszą jedynie Belre, by zabrała ich dusze. Nie ma ona wyznawców, miejsc kultu ani kaplic, ku jej czci nie odbywają się żadne obrządki.
Wygląd: Jeśli przedstawiana, to w cieniu swojej matki, jako niezbyt duża, smutna postać, przywdziewająca proste, lekkie stroje. Zawsze posiada ze sobą latarnię, którą ma oświetlać drogę poległym do Arilless.
Potomstwo: brak.
Yeira - z jakiegoś powodu opuść miała swą matkę, Thalię. Bogini wojny początkowo ścigała ją, jednak ostatecznie zaprzestała pogoni, pozwalając córce swobodnie żyć pośród ludzi. Miała ona trafić do miejsca zwanego Kohlor, gdzie kobiety traktowane były okrutnie przez swych mężczyzn. To spowodowało gniew półboginki, która zdolności bojowe odziedziczyła po matce. Kobiety z Kohlor miały dać początek ludowi Amazonek, które po dziś dzień przemierzają pustkowia, siejąc spustoszenie wśród tych, którzy nie docenią ich siły.
Kult: Jej wyznawczyniami są głównie Amazonki, ale często modlą się też do niej kobiety pokrzywdzone. Ma kilka miejsc swego kultu, będących jednocześnie przytułkami dla opuszczonych lub gnębionych córek i żon. Służą jej jedynie kobiety, często wojowniczki. Wśród Amazonek, Najwyższa Kapłanka dowodzi plemieniem. Wraz z kilkoma pomocnicami obserwują gwiazdy, wyznaczając dni świąteczne, podczas których zwykle mają miejsce uczty. Ich elementem często są także pojedynki i turnieje strzeleckie.
Wygląd: Yeira przedstawiana jest zwykle, jako wysoka, dość dobrze zbudowana kobieta, często w kolczudze, dzierżąca włócznie lub łuk. Zwykle ma włosy do ramion w kolorze ciemny blond, związane. Przedstawiana niejednokrotnie w scenach walki.
Potomstwo: brak.

Skrótowo

• Amarae - morza, oceany, woda, marynarze.
• Arlabor - wiedza, pismo, Ojciec Bogów.
• Arill - śmierć, choroba, trucizny.
• Avre - zimna, chłód, mróz.
• Celia - podróże.
• Elric - sprawiedlliwość, paladyni, honor, rycerstwo.
• Harven - rzemiosło.
• Hrevor - łowy, myślistwo, tropiciele, Twórca Ludzkości.
• Kiarlaron - morza i oceany.
• Livien - sztuka, aktorstwo, piękno.
• Seiliki - sztormy, potwory morskie.
• Sessandra - szczęście, hazardziści, prostytutki, rozwiązłość, namiętność, atrakcyjność fizyczna.
• Thalia - wojna, zniszczenie, chaos.
• Yvrella - płodność, rolnictwo, Natura, życie.

Bóstwa elfów

Bóstwa krasnoludów

Krasnoludy, podobnie jak gnomy, nie uznają pokrewieństwa bóstw, twierdząc, że w gruncie rzeczy najprawdopodobniej wszyscy byli kiedyś śmiertelnikami, ale w jakiś sposób zasłużyli na miano bóstw. Miało dziać się to wcześniej, jak w przypadku Burrila, Gunnbladbara, Jorr i Khirla, albo później, jak w przypadku Trzech Bohaterów. Wyjątkiem miał być Oldarr, który ma być dzieckiem samej Wieczności.

Oldarr -

Bogowie Niżsi

Burril -
Gunnbladbar -
Jorri -
Khirl -

Trzech Bohaterowie

Burin, Dain i Zodar - wielcy bohaterowie czasów historycznych. Żaden z nich nie ma swojej domeny, jednak liczba wybudowanych im pomników każde mówić już raczej o kulcie. Każdy stał się symbolem - Burin, król krasnoludów, który rozbudował na tyle skutecznie system obronny twierdz krasnoludzkich, że powstrzymał najazd znacznie silniejszej armii złożonej z plugawych stworzeń, stał się symbolem dobrego władcy. Dain, wielki wojownik, wielokrotnie ratował wraz ze swą drużyną króla Burina z opałów, dlatego stał się symbolem przyjaźni i lojalności. Zodar był głównym budowniczym Burina, który wsławił się stworzeniem niebywale skutecznych maszyn obronnych oraz ciekawych rozwiązań w walce, dlatego stał się symbolem mądrości i rozsądku.
Kult: Trzeb Bohaterom nie oddaje się specjalnej czci, choć krasnoludy znają wiele ciekawych historii o ich dokonaniach i często ich przywołują.
Wygląd: Burrin przedstawiany jest, jako niezbyt wysoki, jak na krasnoluda, jegomość z siwą brodą i ogromnym młotem w rękach, a jego najważniejszym wyróżnikiem jest korona. Dain jest bardzo wysoki, dzierży dwuręczny topór, a jego czarna broda związana jest w dwa warkocze. Zodar ma również ciemną brodę, przyprószoną jednak siwizną, na nosie jego widoczne są zwykle okulary, pod pachą często plany, jednak nigdy nie pokazuje się bez jego pasa toporków do rzucania, w których posługiwaniu się miał być mistrzem.

Bóstwa gnomów

Bóstwa niziołków

Coraz częściej niziołki oddają część bogom ludzi, jednak istnieje stale wśród bardziej skonsolidowanych społeczności, osobny panteon. Według niziołków, wszyscy bogowie pochodzą od jednej prabogini, która następnie stworzyła niziołki i wybierała sobie spośród nich partnerów. Panteon jest dość silnie sfeminizowany, co prawdopodobnie świadczy o dużej roli kobiet w dawnych społeczeństwach tej rasy.

Mairill - przypisywana jest jej władza nad naturą, także nad wodami we wszelkiej postaci. Jest odpowiedzialna za zmienność pór roku, a zatem także bardzo ważna dla rolników. Jest też symbolem piękna i miłości w niziołczej kulturze. To ona także pomaga matkom rodzić, a dzieciom przychodzić na świat zdrowymi. Mówi się też, że to ona stworzyła cały niziołczy lud. Następnie spośród niego wybierała kolejno jednego mężczyznę, który stawał się jej kapłanem, a także ojcem jednego z czworga bogów. Do dziś nie zachowały się żadne ślady po tych wybrańcach poza tym mitem.
Kult: Niziołki w zasadzie nie budują w ogóle świątyń, czasem jednak wśród pól można znaleźć niewielkie kopczyki z kamieni lub ziemi, na których chętnie rosną kwiaty, często także pali się pojedyncze światełko, na wypadek, gdyby rolnicy wracali z pól nocą i potrzebowali nawigacji. Święta i modlitwy ku jej czci są jednak bardzo powszechne wśród małego ludu. Jest jedną z trojga bogów, którzy mają swoich kapłanów.
Wygląd: Niziołki nie są wielkimi artystami, jednak gdzieniegdzie pojawiają się wizerunki bóstw. Jeśli Mairill jest przedstawiana, to zazwyczaj jako nieco większa kobieta o długim, brązowym warkoczu i złocistych oczach. W rękach trzyma zazwyczaj kosz jabłek. Zazwyczaj z dobrodusznym uśmiechem na twarzy.
Potomstwo:

• z czterema kapłanami: Baria, Evlina, Jaroen, Lunellia.

Dzieci Mairill

Baria - zwana czasem Podróżniczką. Ma być najstarszą córką Mairill. Jest patronką wszystkich, którzy są na szlaku, w tym także kupców, a także każdego, kto się zagubił.
Kult: Budowane są jej często kapliczki, przy których zawsze montowana jest lampka. Są tam także informacje dotyczące najbliższych osiedli ludzkich lub karczm. Niziołki często organizują ku jej czci różne zabawy, podczas których młodzi mogą sprawdzić się w sprawnościach fizycznych oraz podczas podchodów.
Wygląd: Jeśli przedstawiana, to jako wyższa od reszty (poza Nalią), dość wysportowana niziołka o brązowych, kręconych włosach do połowy łopatek. Zawsze ma w rękach kij, a odziana jest w proste, czasem nawet poobdzierane szaty.
Potomstwo: brak.
Evlina - niziołki nie dość, że mają bóstwa, które uwielbiają dobrą zabawę, to w dodatku muszą mieć patronkę tejże dobrej zabawy. Evlina jest boginią świętowania, ale także muzyki i wszelkich innych przejawów sztuki, które dotyczą niziołków.
Kult: Bogini ta nie ma świątyń ni kaplic ani też kapłanów. Niziołki modlą się do niej zwykle po sowicie zakrapianym wieczorze, kiedy trudno jest się im podnieść z łóżka.
Wygląd: Przedstawiana rzadko, jako kobieta o pełnych kształtach, brązowym warkoczu, podobnym do tego, którym obdarzona jest matka. Do swych niemałych piersi, zwykle przyciska dwa solidne kufle piwa. Ubrana w prostą suknię z głębokim dekoltem.
Potomstwo: brak.
Jaroen - niziołczy bóg rzemiosł wszelakich. Miał wykuć zbroję dla pół-legendarnej królowej Nalii I Wielkiej, a w zamian za pomoc w walce z wrogami ta miała się z nim związać i obdarzyć go potomstwem. Mówi się jednak, że związek ten nie trwał długo, Jaroen wściekł się na Nalię i jej lud, czyli niziołki, które od tamtej pory nie są zbyt dobrymi rzemieślnikami, przez co ponoć upadło jedyne w historii państwo niziołków.
Kult: Nie posiada kaplic ani świątyń, jednak ma kapłanów, którzy zwykle są jednocześnie rzemieślnikami zamkniętymi w sobie, podobnie jak bóstwo niezbyt lubiące innych przedstawicieli swej rasy. Mówi się, że to jedyni jej przedstawiciele, którzy naprawdę potrafią cokolwiek stworzyć z kawałka blachy.
Wygląd: Jeśli przedstawiany, to zwykle jako dość wysoki niziołek o silnych ramionach z młotem w ręku, często w pozycji, jakby coś wykuwał. Na sobie ma proste, kowalskie ubranie - często spodnie połączone z koszulą.
Potomstwo:

• z Nalią: Emilia.

Lunellia - bogini, którą straszy się dzieci, ale respekt czują przed nią także dorośli. Odpowiedzialna za stworzenia nocne, księżyc, patronka złodziejaszków i wszystkich innych, którzy parają się niezbyt popularnymi zawodami. Mówi się, że to ona odpowiedzialna jest za niepowodzenia, jakie dotykają pojedynczą osobę lub całą społeczność. Ponoć ma naturę złośliwą i kapryśną.
Kult: Nie posiada świątyń, kaplic, nikt też nie oddaje jej czci. Czasem jednak ludzie proszą, by ich nie męczyła. Złodzieje jednak często proszą jednak ją o pomoc, co podobno przynosi niespodziewanie dobre efekty.
Wygląd: Przedstawiana bardzo sporadycznie, jako czarnowłosa kobieta w obcisłym, ciemnym stroju, zazwyczaj w przepasce na oczach lub masce. W rękach zazwyczaj ma nóż z czarnego żelaza.
Potomstwo: brak.

Inne bóstwa

Nalia I Wielka - mówi się, że niziołki miały kiedyś państwo. Na jego czele stała Nalia I Wielka, która wcześniej w krwawych bojach zwyciężyła ludzi, między innymi dzięki zbroi wykonanej przez Jaroena. W zamian za zbroję kobieta poślubiła boga i dała mu córkę, Emilię. Obie jednak szybko go opuściły. Nalia stała się boginią, do której odwołują się wojownicy, a także bardzo nieliczni niziołczy paladyni.
Kult: Jest jedną z trzech niziołczych bogiń posiadających kapłanów, a także niewielkie świątynie, będące raczej miejscami wspominania dawnych czasów, niezbyt popularnymi ostatnimi czasy. Kapłani Nalii to często także silni wojownicy o dużej wiedzy historycznej.
Wygląd: Najwyższa z niziołczych bóstw, jako jedyna ma kilka pomników bardzo dokładnie ją przedstawiających. Zawsze ma rozpuszczone, długie włosy, kręcone i brązowe, jak na niziołka przystało. Jej spojrzenie jest groźne, pełne waleczności. Ciało szczupłe, zgrabne, bardzo ładne, często osłaniane przez zbroję Jaroena. Kobieta ma przy sobie lub w rękach tarczę i miecz.
Potomstwo:

• z Jaroenem: Emilia.

Emilia - w zasadzie jest półboginią, której niektórzy nie wliczają nawet w poczet bóstw. Przebywa ponoć z matką, której pomaga. Niektórzy mówią, że przemierza świat wśród ludzi. Miała być także drugą niziołczą królową, przekazując później władzę Nalii II Słabej. Miała być to ponoć siostra Nalii I, która jednak była znacznie bardziej nieudolna i doprowadziła królestwo do upadku. Emilia jest czasem uznawana za boginię szczęścia.
Kult: Nie ma świątyń ni kaplic. Niziołki modlą się do niej czasem o powodzenie w różnych sprawach losowych.
Wygląd: Właściwie nie przedstawiana.
Potomstwo: brak.

Skrótowo

• Baria - podróże, zagubieni, kupcy.
• Emilia - szczęście.
• Evlina - dobra zabawa, wino.
• Jaroen - rzemiosło.
• Lunellia - księżyc, złoczyńcy, stworzenia nocy, noc, ciemność.
• Mairill - siły przyrody, stworzycielka niziołków, wody, rolnictwo, rośliny, zwierzęta, płodność, ciężarne kobiety.
• Nalia I Wielka - wojownicy, paladyni, dowódcy.